CUESTIÓN DE MOSCAS

mushroom-house-many-insects-mushroom-house-many-insects-illustration-99293915.jpg

© Xavier Frías-Conde

Que as casas de campo están cheas de moscas co bo tempo é algo que toda a xente sabe. Porén, o daquela casa que herdou a miña muller da súa tía era algo inexplicábel. Había tantas moscas que, ao cabo do día, cando despois de pasarmos o tempo a matar e matar moscas, o chan ranxía por mor dos centos delas que cubrían as laxes.

Eu, que son dunha natureza tranquila, propenso á preguiza, toleei con aquela epidemia de moscas. É que ía ser así todo o verán?

— Éche por causa das ovellas —explicaba a miña muller—. Aquí hai abondas e elas atraen as moscas.

— Pero tantas? —comentaba eu, abraiado, como se fose posíbel que un terzo das moscas do planeta estivesen concentradas naquela aldea.

Co paso do tempo, virei un auténtico asasino de moscas. Durante todo o día perseguíaas cunha man de plástico que, precisamente, na casa chamabamos a man asasina. Fun visitar o bazar chinés da vila viciña, onde descubrín varios tipos de mans matamoscas. Experimentei todas, até que me decidín por un modelo de man enteiramente de plástico, un modelo que, ademais, tiña no bordo unha especie de pente que permitía separar o cadáver da mosca da parede ou do vidro onde fora cazada. Era moi prático.

— Adoro ver como te ergues do computador ou da televisión e persegues unha mosca até acabar con ela.

Parecía que a miña muller se estaba a reapaixonar por min. Que bon, pensei daquela, gostaba de ver a miña dona tan contenta comigo. E eu facía todo o posíbel por contentala, e non só, tamén era unha cuestión de necesidade. As moscas non remataban nunca. Parecía que por cada mosca morta, xurdían tres.

Mais eu non ía renderme. Non, estaba a tomar tanto odio ás moscas que non ía deixar ningunha viva, aínda que fose a derradeira cousa que fixese na vida.

Como dicía antes, ao rematar o día, camiñabamos por unha alcatifa de moscas mortas, os pasos ranxían por riba de tanto cadáver. Infelizmente non era inverno, polo cal non estaba prendida a cociña de leña, as moscas queiman ben e até axudan a aforrar algo de madeira. Mais se fose inverno, non habría moscas, ou se cadra si, algunhas, porque coa mudanza climática nacían antes e morrían máis tarde, que era algo que eu xa tiña comprobado.

Foron dúas semanas e media en que me convertín nun cazador experto. Cheguei a calcular a miña taxa de suceso na caza e liquidación de moscas. Era de máis de 90%.

Brutal. Mais tamén tiven que pagar un prezo psicolóxico moi alto, como pesadelos en que viaxaba nunha nave espacial onde non había máis ca moscas e tentaba evitalas, mentres elas me perseguían, mais eu non podía fuxir porque estaba o cosmos alí fóra. Ou cando acordaba no medio da noite e vía que a miña muller, ao meu carón na cama, era unha inmensa mosca, mais daquela acordaba do soño dentro do soño.

Foi duro, mais non ía renderme. Aturaría até o final do verán.

Até aquel día. Foi cando timbraron á miña porta. Fun abrir. Era un repartidor que viña cunha caixa bastante grande de cartón. Preguntou pola miña dona.

— Saíu a correr —respondín.

— Tróuxenlle este paquete que encargou.

— Podo recollelo eu?

— Si, chega con que me dea un número de carné de identidade.

Deillo e recollín o paquete. Era moi voluminoso, mais case non pesaba nada. Pouseino no chan, á espera de a miña dona voltar de correr. Sentei ao computador, sempre atento a calquera mosca que puidese aparecer no salón. Cabo duns poucos segundos, sentín o barullo molesto das asas de mosca. Collín a man asasina (sempre a tiña ao meu carón). Erguinme e cerrei os ollos para localizar o voo da mosca..., non, das moscas. Non as vía, mais ouvíaas perfeitamente. Era tan estraño. Agucei o ouvido e movinme lentamente para onde me parecía que estaba a orixe daquel zunido que tanto odiaba.

Até que o localicei. O zunido saía da caixa que acababan de traer á miña dona. Como era posíbel? Todo parecía indicar que unha ou dúas moscas conseguiran penetrar naquel paquetón.

Debía de haber algún burato. Aquelas bestas eran moi hábiles para entrar, mais rara vez para saíren. Retirei lentamente o precinto, sen praticamente deixar unha físgoa. Tentaría localizar aquelas dúas moscas antes de tentaren escapar.

Porén, eu non estaba preparado para aquilo. Así que deixei unha mínima entrada á luz, centenares de moscas escaparon, como se estivesen a esperar aquel momento.

Foi unha auténtica invasión. Eu caín ao chan, fiquei sentado inmóbil, sen comprender. Nese instante regresou a miña dona da súa corrida.

Primeiro viume a min no chan abraiado e a seguir centenares de moscas a percorrer toda a sala.

— Déixame que che explique —díxome case entre bágoas.

Segundo ela, des que me convertera nun cazador implacábel de moscas, mudara os meus hábitos sedentarios de tal maneira que xa non había en min nen rastro do barrigudo que teletraballaba. Convertérame nun guicho que saltaba coma unha gacela cada vez que ouvía un zumbido e cunha taxa de suceso letal de 90%, como xa dixen antes.

Fixérao polo meu ben. Como cada vez precisabamos de máis moscas para manter aquel meu ritmo, a miña dona acabou comprando moscas en liña.

Polo meu ben, si.

Ao cabo até foi bon ter tanta mosca na casa. É verdade que cabo dunha semana, da miña dona só ficaban os ósos, ben limpiños.

Por fin aprendera a tirar partido das moscas.

(imagem retirada da net)